W Galerii Ostrołęka odbył się finisaż wystawy obiektów przestrzennych i spotkanie z autorką, Małgorzatą Łojko, która przyjechała aż z Jelcza k/Wrocławia.
W Galerii Ostrołęka odbył się finisaż wystawy obiektów przestrzennych i spotkanie z autorką, Małgorzatą Łojko, która przyjechała aż z Jelcza k/Wrocławia.
Małgorzata Łojko jest absolwentką Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (Rzeźba i działania przestrzenne), gdzie w 2009 r. otrzymała dyplom z rzeźby. W swoich pracach najczęściej wykorzystuje materiały naturalne, odnalezione bezpośrednio w przyrodzie lub pochodzenia naturalnego oraz tekstylia, które są niechcianymi odpadami. Formy, jakie buduje z tych materiałów pozostają w kręgu obiektów abstrakcyjnych.
Sytuuje je w przestrzeni naturalnej, jako rodzaj dopełnienia krajobrazu, a zarazem osobistego komentarza do miejsca, w jakim się znajduje. Odmiennym rodzajem działalności artystki jest wkraczanie z obiektami w przestrzenie architektoniczne i wykorzystywanie kontrastu, jaki budują tego rodzaju sytuacje. Artystka w tym przypadku buduje formy niejako organiczne, które tym razem, zastaną przestrzeń zawłaszczają i próbują się w nią wpisać.
wystawa czynna w dniach 11 VII - 1 VIII w Galerii Ostrołęka, parter
Finisaż wystawy i spotkanie z autorką - 25 VII, godz. 19
MAŁGORZATA ŁOJKO
Wystawy indywidualne:
2013
Bio/Galeria Sztuki Współczesnej BWA/Sandomierz
2012
Bio/Baszta czarownic/Słupsk
Kokonarium/Galeria Podlaska/Biała Podlaska
Symbiozy – Lichenie i Kanie/Mostowa Artcafe/Kraków
Kokonarium/Symbiozy/BWA Galeria Sanocka/Sanok
2011
Kokonarium/Galeria Aneks/GSW/Opole
Wystawy grupowe:
2013
Praca kobiety nigdy się nie kończy/MCK/Kraków
2012
Parekia – czyli kilka anegdot o związku człowieka z rośliną/Czytelnia Sztuki/Gliwice
2011
24 +/Galeria Sztuki Współczesnej Sam 83/Ceska Briza/Czechy
2010
Dyplomy 2009/CSW/Toruń
W swoich pracach często wykorzystuję materiały naturalne (trawy, siano, patyki, sznurek, papier) oraz tekstylia (np. stare ubrania). Formy, jakie buduję z tych materiałów pozostają
w kręgu obiektów abstrakcyjnych. Źródłem moich inspiracji często bywa sama natura, intuicyjnie staram się z nią zespalać, nie niszcząc jej porządku. Obiekty, które tworzę mogłyby się wydawać jej tworami choć nie są nigdy bezpośrednim przeniesieniem realnych kształtów istniejących w niej. Jednym z najbardziej bezpośrednich odniesień do środowiska naturalnego jest moje zamiłowanie do multiplikacji. To proste prawo natury wynikające z potrzeby przetrwania w przełożeniu na język sztuki, wg mnie, wzmaga działanie samego obiektu. Innym zjawiskiem, które transponuje na moje obiekty jest proces naturalnego rozkładu materii organicznej. Obserwacja działania warunków naturalnych, nieuniknione, (a nawet pożądane) przemijanie tychże obiektów, jest dla mnie dużo ciekawsze, niż prognoza ich długoletniego istnienia.
BIONARIUM
Tytuł wystawy to zlepek nazw dwóch eksponowanych rodzin form: „Kokonarium” (2009 – 2011) oraz „BIO” (2012 – 2013). Po raz pierwszy oba cykle zostaną zaprezentowane podczas jednej ekspozycji.
KOKONARIUM to moja realizacja dyplomowa pierwotnie posiadającą tytuł Anektowanie przestrzeni architektonicznej przez formy organiczne. Powstała w roku 2009, w Pracowni Rzeźby dr hab. Krzysztofa Mazura, na UMK w Toruniu. Przez jakiś czas powracałam do tego projektu rozwijając jego wcześniejsze założenie, przez co instalacja ta nabrała charakteru rzeźby w procesie. Ulegała ona przemianie, powiększała się, niejako naturalnie rozrastała, bez żadnych ograniczeń. Składa się ona z dwóch równoległych rodzin form. Jedne mają charakter wertykalnych zwisów zagnieżdżających się w wysokich przestrzeniach, drugie mają postać mięsistych, włochatych tworów nieodłącznie związanych z ciepłym światłem będącym dopełnieniem metaforycznego procesu ich rozwoju. Inspiracją dla tego projektu była dla mnie obserwacja przyrody, w szczególności zbliżenie się do beztroskiej względem człowieka działalności owadów. Ich swobodna egzystencja w przestrzeniach użytkowanych przez człowieka skłoniła mnie do wykonania przeskalowanych względem natury form, które również beztrosko wkraczają w przestrzenie architektoniczne i współegzystują z człowiekiem w tych zagarniętych niejako bezprawnie miejscach.
BIO – rzeźby biologiczne to cykl rosnących rzeźb. Można również przewrotnie powiedzieć, że to rosnący cykl rzeźb. Każde z obu twierdzeń będzie prawdziwe. Formy, które swoim charakterem wyraźnie są bliskie naturze, nie naśladują żadnego z jej elementów jednak poprzez swoją budowę konstrukcyjną pozwalają na swobodne ich rozbudowywanie, niejako tożsame z procesem rozwoju. Niektóre z nich pozostają w pewnego rodzaju hibernacji, zachowując formę przetrwalnikową, nie zmieniają się, a inne z biegiem czasu ( z wystawy na wystawę) powiększają się, pączkują, wyraźnie rosną, zmieniają się – stając się w zasadzie nowymi formami rzeźbiarskimi. Nierzadko nie da się w nich rozpoznać wcześniejszych obiektów lecz jako rodzina form pozostają cały czas rozpoznawalne pod tym samym tytułem. Tak z upływem czasu cykl ten zwiększa swoją „objętość” oraz liczebność. Wraz ze zróżnicowaniem wielkości poszczególnych prac budzi się bowiem pokusa tworzenia nowych obiektów tej specyficznej rodziny. Rodzi się również pytanie czy zgodnie z rytmem zaczerpniętym z natury niektóre z nich zaczną przemijać? Niewykluczone…
Opublikowano: 26 czerwca 2013 r.
Autor: Promocja OCK
